همه هواپیماهای مسافری یک سقف پرواز دارند . برای بیشتر آنها این سقف حدود 41000 فوت است . اگرچه هواپیماهای پهن پیکر مانند ایرباس 380 تا سقف 43000 فوت پرواز می کنند و یا برعکس ، هواپیماهای کوچک تر مانند بوئینگ 737 کلاسیک تا 37000 فوت مجاز به پرواز هستند .
درجه بندی هواپیماها بر اساس سقف پرواز رابطه مستقیم با ایمنی هواپیما دارد و تعیین این عدد به شاخص های متفاوتی وابسته است که از آن میان می توان به عملکرد موتورها اشاره کرد . هوا در ارتفاع بالاتر از چگالی و مقاومت کمتری برخوردار است. بنابراین موتورها سوخت کمتری مصرف می کنند و کارآیی بیشتری دارند . البته نباید فراموش کرد که موتورها نیز محدودیت دارند و اگر از سقف تعیین شده فراتر روند ، کارآیی خود را از دست می دهند . برای نمونه اشاره شد که اکثر هواپیماهای مسافری بین 35 تا 40 هزار فوت پرواز می کنند .
بد نیست بدانید که کنکورد تا 60000 فوت پرواز می کرد و هواپیمای نظامی پرنده سیاه تا 85000 فوت بالا می رود . جت های شخصی نیز در محدوده 45 تا 51 هزار فوت پرواز می کنند . تعیین سقف پرواز یکی از شاخص هایی است که رابطه مستقیم با ماموریت هواپیما نیز دارد . برای مثال یک هواپیمای مسافری برای حفظ ایمنی مسافران ، باید توان مقابله با تنش هایی را داشته باشد که هنگام پرواز به بدنه هواپیما وارد می شود . به بیان دیگر ، با افزایش ارتفاع، فشار بر روی بدنه افزایش می یابد چراکه فشار داخل هواپیما ثابت است .
با این فرض ، اگر فشار داخل هواپیما به هر دلیل کاهش یابد ، هواپیما باید فرصت کافی داشته باشد که ارتفاع خود را کاهش دهد تا مسافران آسیب نبینند . این بازدارندگی یکی از شروط ایمنی برای سقف پرواز است . البته سازندگان هواپیما برای افزایش سقف پرواز مجبور به انتخاب موتورهای پرقدرت تر هستند تا قابلیت هواپیما را افزاش دهند . شاهد این امر استفاده از موتورهای قوی تر در جت های شخصی و یا کنکورد است .