از همان آغاز نخستین پرواز هواپیما، همیشه فعالیت هایی در ارتباط با دور کردن حیات وحش از فرودگاه ها در جریان بوده است. نخستین برخورد پرنده با هواپیما به وسیله ارویل رایت در سال 1905 در دفترچه خاطراتش ثبت شده است. در طی این سال ها، صنعت هواپیمایی تلاش های گوناگونی را برای مقابله با خطرهای وجود جانوران در اطراف هواپیما صورت داده است.
یکی از راهکارها افزایش مقاومت هواپیماها نسبت به برخورد با پرنده ها است. براساس قوانین ، در حین پرواز هواپیما همه سطح آن که در جریان هوا قرار دارد باید در برابر برخورد یک پرنده به وزن 2 کیلوگرم مقاوم باشد.
کشیده شدن پرنده به داخل موتور هواپیماهای نظامی و غیرنظامی سوانح فراوانی آفریده است. موتورهای جت باید در برابر برخورد پرنده مقاومت لازم را داشته باشند به طوری که پس از برخورد یک پرنده به وزن 3 کیلوگرم به یک موتور بزرگ بدون آتش سوزی و خطرهای دیگر موتور خاموش شود و هواپیما بدون مشکل فرود آید. موتورهای کوچک نیز باید برابر برخورد پی در پی 16 پرنده هر کدام به وزن یک کیلوگرم مقاومت نمایند. در بالگرد نیز همیشه خطر برخورد پرنده به شیشه جلوی بالگرد وجود دارد. به همین دلیل به خلبانان بالگرد توصیه می شود تا از عینک های محافظ و کلاه استفاده کنند سازندگان بالگرد نیز همیشه در پی ساخت شیشه های مقاوم تر هستند.
سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده از پنجاه سال گذشته برنامه کنترل حیات وحش در محیط فرودگاه ها را آغاز کرده است که همواره با هماهنگی وزارت کشاورزی و سازمان محیط زیست این کشور شیوه های مقابله با حیات وحش را توسعه داده است.
بیش از 70 درصد برخورد پرنده با وسایل پرنده در ارتفاع کمتر از 500 پا از سطح زمین روی می دهد. این امر می تواند خطر جدی را برای ایمنی پروازهای بازرگانی به وجود بیاورد. البته در فرودگاه هایی که فاصله زیادی از شهر دارند احتمال گذشتن جانوران وحشی از حصار اطراف فرودگاه و برخورد آنها با هواپیما نیز وجود دارد.
در طول این مدت شیوه های گوناگونی برای مقابله با برخورد حیوانات با وسایل پرنده ارایه شده است که بیشتر آنها با بررسی الگوهای رفتاری جانوران شکل گرفته است. در سال 2004 سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده از فرودگاه هایی که همیشه با خطر احتمالی برخورد پرنده یا جانوران دیگر با هواپیما روبه رو هستند، بررسی های گسترده ای را درباره میزان این خطر انجام داد. در برنامه ای که مدیریت خطر حیات وحش نام گرفته بود کارشناسان در یک دوره 12 ماهه میزان خطر و زمان هایی که این خطر به بیشترین حد می رسد را مشخص کردند. سپس فرودگاه ها برنامه نهایی مدیریت حیات وحش را به سازمان هواپیمایی کشوری ارایه دادند.
در فرودگاه های بزرگ، یک کارشناس مسئول مدیریت حیات وحش است که در صورت لزوم از کارشناسان و متخصصان حیات وحش نیز بهره مند می شود. از آنجا که کنترل حیات وحش در فرودگاه ها مستلزم هماهنگی با سازمان های گوناگون است ، کارگروهی تشکیل می شود تا هماهنگی های لازم با سازمان های گوناگون صورت گیرد. در ضمن بعضی از تشکیلات خصوصی نیز که از نظر سازمان هواپیمایی کشوری صلاحیت دارند مدیریت حیات وحش فرودگاه را برعهده می گیرند. کشورهای دیگر نیز برنامه های مشابهی را اجرا می کنند.
کانادا نیز با تشکیل کمیته برخورد با پرنده که همکاری نزدیکی با تشکیلات مشابه در ایالات متحده دارد، اقدامات گسترده ای را آغاز کرده است. به ویژه در فصل پرواز پرندگان مهاجر، دور کردن پرندگان مهاجر از اطراف فرودگاه های مرزی این دو کشور اهمیت ویژه ای دارد. در سال 90 درصد از انواع پرنده هایی که با هواپیما برخورد می کنند جزو جانوران تحت حفاظت اند. اکنون تشکیلات گوناگونی که در سراسر جهان در این زمینه فعالیت می کنند این پرسش را مطرح می سازند که چگونه می توان خطر برخورد پرنده با وسایل پرنده را کاهش داد؟
پرنده ها و سایر جانوران حیات وحش به دنبال غذا، آب و پناهگاه هستند. مناطق اطراف فرودگاه منطقه تخلیه زباله، مرداب مزارع کشاورزی، زمین گلف، شکارگاه و آبگیرهای وسیع از جمله مناطقی اند که پرنده ها و جانوران وحشی را به خود جلب می کنند. بنابراین فرودگاه باید از این مناطق فاصله داشته باشد یا در صورتی که فرودگاه وجود داشته باشد، باید تدبیرهای ویژه ای برای کاهش خطرهای آنها اجرا شود.
مدیریت زیستگاه های اطراف فرودگاه اهمیت ویژه ای دارد که هدف اصلی آن کاهش جذابیت زیستگاه های اطراف فرودگاه برای این جانوران است. با آگاهی انواع پرنده هایی که خطر آفرینند می توان این خطر را کاهش داد.
بحث های فراوانی درباره ارتفاع علف و چمن اطراف فرودگاه طرح شده است. در حال حاضر سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده 15 تا 30 سانتی متر را پیشنهاد می کند. اگر امکان خشک کردن آبگیرهای اطراف فرودگاه وجود نداشته باشد می توان با توری، نرده یا موانع دیگر از ورود جانوران وحشی به آن جلوگیری کرد.
یکی از تدبیرها افزایش شیب کناره های آبگیر است. حذف زمینه لانه سازی در اطراف آبگیر نیز از دیگر راهکارها است. در صورت لزوم می توان از مواد شیمیایی دفع کننده نیز استفاده کرد.
نرده از مهمترین شیوه های جلوگیری از ورود جانوران به محوطه فرودگاه است. نصب نرده به ارتفاع 3 یا 4 متر با سیم خاردار حلقه ای در بالای آن راهکار مناسبی است.