راهکارهای کاهش برخورد پرنده با هواپیما

از آنجا که پرنده ها جهان اطراف را با دیدگاه متفاوتی می بینند ، پژوهشگران در تلاشند تا مشخص کنند چگونه سامانه روشنایی و چراغ های بیرون هواپیما می تواند از برخورد پرنده ها با هواپیما جلوگیری کند .

بعضی از انواع چراغ ها می تواند به ردیابی سریع و به موقع پرنده ها کمک کند تا آنها بتوانند در کمترین زمان خودشان را از هواپیما دور کنند . به این ترتیب از احتمال برخورد پرنده با هواپیما در محیط فرودگاه ها کاسته خواهد شد .

بر اساس آمار منتشر شده از طرف FAA طی سالهای اخیر برخورد پرنده با هواپیما افزایش یافته است . این گزارش نشان می دهد که تنها در سال 2014 برخورد پرنده با هواپیما 6 درصد افزایش داشته است . بر اساس این آمار در سال 1990 تعداد 1851 مورد برخورد با پرنده و در سال 2013 تعداد 11315 برخورد گزارش شده است . از میان 142603 برخورد گزارش شده جانوران حیات وحش ( مانند گوزن ، روباه ، گرگ و پرنده هایی که در اطراف فرودگاه به سر می برند ) در طی 23 سال گذشته 97 درصد شامل برخورد پرنده است . 3 درصد بقیه شامل جانوران پستاندار ، خفاش و خزنده می شود . مقامات کشوری ایالات متحده می گویند تعداد زیادی از این نوع برخوردها گزارش نمی شوند .

با افزایش روند برخورد جانوران حیات وحش با هواپیما ، شیوه های مقابله با آن و جلوگیری از برخورد نیز افزایش یافته است . تقریبا همه این شیوه ها بر کاهش جمعیت پرنده ها در نزدیکی فرودگاه متمرکز است . این برنامه ها شامل روش های گوناگونی است مانند تشکیل برنامه مدیریت زیستگاه برای دور نگهداشتن پرنده ها از محیط فرودگاه ، استفاده از آژیر های خطر ، پرنده های شکار گر ، سگ هایی که پرنده های داخل فرودگاه را پراکنده می کنند .

البته این راهکارها با محدویت هایی روبرو هستند زیرا بسیاری از برخوردها در خارج از محیط تحت کنترل فرودگاه روی می دهد . این امر نشان می دهد هواپیماهای مسافری هیچ شیوه ای برای دور کردن پرنده ها ندارند .

در طی سالهای گذشته پیشنهاد هایی در باره نوع چراغ ها داده شده است که توجه پرنده ها را به خود جلب کند تا بهتر هواپیما را ببینند و فاصله گیرند . پژوهش های پیشین نشان داده است که واکنش پرنده ها نسبت به وسیله نقلیه ای که به آنها نزدیک می شود بستگی به شرایط روشنایی محیط دارد .

درک دیداری

بررسی ها مشخص کرده است که به خاطر تفاوت هایی که در تشخیص رنگ اندام بینایی پرنده ها وجود دارد ، درک پرنده ها نسبت به محرک های بینایی با انسان متفاوت است .

تفاوت عمده در درک بینایی پرنده ها ، توانایی آنها در تشخیص نور فرا بنفش است که چشم انسان نمی تواند تشخیص دهد . چشم انسان سه دریافت کننده نوری حساس به روشنایی دارد که شامل سلول های مخروطی در شبکیه ، سلول های مخروطی قرمز ، سبز و آبی است .

پرنده ها چهار دریافت کننده نوری دارند . سلول های قرمز ، سبز ، آبی و سلول اضافه ایی که نسبت به نور فرا بنفش حساس است . در ضمن سلول های مخروطی پرنده ها قطره های روغنی رنگی دارد که نور را فیلتر می کند . در نتیجه پرنده ها علاوه بر نور فرا بنفش ، بر خلاف انسان می توانند تفاوت سایه روشن رنگ های یکسان را تشخیص دهند .

پس می توان به این نتیجه رسید ، نوری که از دید انسان بسیار درخشان وآشکار است ، احتمال دارد از چشم پرنده آشکار نباشد . در پژوهش های گذشته برای راندن پرنده ها از نور سفید استفاده می شد . در نتیجه استفاده از نور سفید برای دور کردن پرنده ها می تواند شرایط را پیچیده تر سازد . زیرا مشخص نیست که چشم پرنده ها به کدام یک از طول موج های نور پاسخ می دهد زیرا نور سفید چند طول موج مشابه دارد .

شیوه های بررسی

شیوه های جدیدی برای بررسی پاسخ پرنده بومی آمریکا موسوم به کله قهوه ای یک هواپیمای بدون سرنشین طراحی گردید که در این آزمایش نور تک موجی را از خود پخش می کند که برای سامانه بینایی پرنده تنظیم شده است . این آزمایش در روشنایی روز انجام شد . زیرا در طول روز تعداد برخورد پرنده دو برابر گزارش شده است .

در دو آزمایش از 143 پرنده نر بالغ استفاده گردید . در هر آزمایش یک هواپیمای بدون سرنشین به طول 131 سانتی متر با دهانه بال 158 سانتی متر به پرواز درآمد. در زیر بال های هواپیما چراغ های دیود نوری کار گذاشته شد . این چراغ ها به صورت پیوسته پالس با فرکانس 2 هرتس از خود نور می دادند . این فرکانس نور ، در پرنده ها حالت سرگیجه ایجاد نمی کند . آزمایش ها مشخص کرد که یخش آبی رنگ طیف الکترومگنتیک در حدود 470 نانومتر ، بیشترین میزان جلب توجه را برای پرنده ها داشت .

آزمایش نخست برای مشخص کردن پاسخ پرنده ها نسبت به هواپیمایی که چراغ ندارد و هواپیمایی که چراغ روشن یکنواخت یا چراغ چشمک زن دارد ، طراحی شده بود .

تغییر رفتار پرنده ها با دیدن چراغ های روشن هواپیما مشخص کرد که آیا پرنده ها به این چراغ ها توجه دارند یا خیر . در آزمایش دوم پژوهشگران رفتار پرنده ها را در کنار هواپیمای بدون چراغ  ، چراغ های روشن یکنواخت و چراغ های چشمک زن تحت نظر گرفتند .

پژوهشگران دریافتند وقتی که هواپیما ساکن بود ، پرنده ها رفتار هشدار گونه ای از خود نشان دادند و زمانی که چراغ ها روشن شد یا به حالت چشمک زن درآمد ، حرکت هایتند تری از خود بروز دادند .

زمانی که هواپیما به سوی پرنده ها پرواز کرد ، آنها تحت تاثیر سرعت و چراغ های هواپیما قرار گرفتند و زمانی که چراغ های هواپیما خاموش شدند تاثیر سرعت بر آنها چشمگیر بود . در نتیجه زمانی که هواپیما با سرعت به پرنده ها نزدیک شد ، زمان بیشتری طول کشید تا آنها واکنش هوشیارانه از خود بروز دهند ولی زمانی که چراغ های چشمک زن روشن شدند ، تاثیر سرعت بر پرنده ها کمتر و واکنش آنها سریع تر گردید .

پژوهشگران متوجه شدند که پرنده ها نسبت به چراغ هی روشن هواپیما واکنش سریع تری نشان دادند . واکنش آنها نسبت به 4 چراغ چشمک زن با سرعت کمتری صورت گرفت . در گزارش آمده ، پرنده ها نسبت به چراغ های ثابت واکنش بهتر و سریع تری نشان دادند .

گونه های بزرگ تر

اکنون پژوهشگران می خواستند تا واکنش طیف آبی را بر پرندگان بزرگ تری آزمایش کنند . یعنی پرندگانی که وزن بیشتری دارند و از قدرت بینایی بهتری سود می برند.

آنها با توجه به قدرت بینایی بهتر ، هواپیما را از فاصله دورتری تشخیص می دهند . به همین دلیل شاید بهتر باشد تا روشنایی چراغ های هواپیما در مراحل مختلف پروازی تغییر کند تا برای تمام گونه ها آشکار شود .

این گزارش می افزاید شاید یافته های این آزمایش ها باعث تغییر در سامانه روشنایی بیرون هواپیما و محیط فرودگاه شود تا احتمال برخورد پرنده با هواپیما کاهش یابد .