با وجود عشق من به سفر ، سالها از زمان آخرین پرواز من می گذرد. آخرین پرواز من زمانی بود که پسرم کای 8 ماهه بود و ما برای آزمایش و ارزیابی های متعدد به بیمارستان کودکان فیلادلفیا پرواز کردیم. در 7 سالگی با تشخیص اوتیسم او ، فکر پرواز با کای باعث می شد دستان من عرق کنند و راستش را بخواهید همیشه به دوستانم می گویم ، نه ممنون . ما در زندگی روزمره اضطراب کافی داریم . ولی وقتی از تعطیلات خانوادگی دوستانمان می شنویم یا عکسهای آنها را در شبکه های اجتماعی می بینیم ، احساس آزادی از دست رفته آزارمان می دهد . ما می خواهیم بچه هایمان دنیا را تجربه کنند ، اما فکر پرواز با هواپیما دلهره آور است.
کای همانند بسیاری از کودکان طیف اتیسم ، نیازهای ویژه دارد . هر چیز کوچکی از صدا ، بو و نور برای او یعنی استرس بیشتر و غیرقابل پیش بینی . اوضاع وقتی پیچیده تر می شود که از او می خواهیم در یک مکان شلوغ آرام بنشیند و صبور باشد مثل فرودگاه ! وقتی این شرایط را برای هواپیمایی دلتا تعریف کردم ، آنها به کمکم آمدند .
دلتا برنامه ای را راه اندازی کرد تا والدین و فرزندان طیف اتیسم یک پرواز را از ابتدا تا انتها تجربه کنند بی آنکه از زمین جدا شوند . آنها مسیر تردد در فرودگاه تا سوار شدن به هواپیما را تجربه کردند تا هندسه یک پرواز را بیاموزند و البته کارکنان بخشهای فرودگاهی و هواپیمایی نیز با واکنش های آنها آشنا شوند و تجربیات خود را به اشتراک گزارند .
اگرچه من دوست ندارم بیماری کای را فریاد بزنم ولی داشتن یک کارت شناسایی که همه عوامل فرودگاهی ، انتظامی و هواپیمایی آن را تایید کرده اند ، سبب خواهد شد تا در فرودگاه کارها سریعتر انجام شود ، مثل دور زدن صف های طولانی گیت پلیس یا کارت پرواز و امثال هم . از همه شما متشکرم .
چند توصیه برای داخل هواپیما
از مسئول کارت پرواز بخواهید تا در ردیف اول صندلی به شما جا دهد . با این کار زمان سوار و پیاده شدن کاهش می باید . علاوه بر آن فضای جلو پای بیشتری خواهید داشت که اگر کودک اتیسم شروع به لگد زدن کرد ، مسافر ردیف جلو ناراحت نشود .
اسباب بازی ، پتو و میان وعده غذا را از ساک بیرون بیاورید و در اختیار وی قرار دهید تا کودک شما اضطراب کمتری بیابد .
هر کودک اتیسم با دیگری تفاوت دارد . مشخصه های کودک خود را برای پرواز کشف کنید .