پژوهش ها نشان داده است که با اجرای آموزش های شگفت زدگی، از میزان شگفت زدگی خلبان نیز کاسته می شود. آموزش های ویژه شگفت زدگی می تواند باعث افزایش کارایی خلبانان در شرایط اضطراری در حین پرواز شود. زمانی که خلبان از وضعیت پیش آمده شگفت زده و غافلگیر شده است باید تصمیم گیری درستی داشته باشد.
زمانی که خلبانان با یک وضعیت غیرمعمول روبرو می شوند، در همان لحظه های نخست با عامل شگفت زده روبرو می شوند. در نتیجه تصمیم گیری های نخست با اندکی تاخیر صورت می گیرد. به این ترتیب اقدامات اصلاحی و مقابله کردن با وضعیت پیش آمده نیز با تاخیر خواهد بود. این تاخیرها هر چند اندک می تواند پیامدهای نامناسبی در بر داشته باشد و روند ادامه پرواز را دگرگون کند.
زمانی که یک شخص با یک وضعیت اضطراری و غیرمعمول روبرو می شود تا زمانی که مغز او شرایط جدید را پردازش و ارزشیابی کند دچار شگفت زدگی خواهد شد. در شرایطی که این شگفت زدگی خیلی شدید باشد زمان پردازش و رسیدن به لحظه تصمیم گیری تا 30 ثانیه ادامه می یابد.
معمولا خلبانان در پاسخ به وضعیت اضطراری با محدودیت هایی روبرو هستند. در آغاز آنچه را که روی داده با آنچه که در گذشته تجربه کرده منطبق می سازد. سپس با توجه به رفتاری که در گذشته نسبت به چنین رویدادی داشته پاسخ می دهد و تصمیم گیری می کند.
در یکی از آزمایش های انجام شده دو سناریو جداگانه برای آزمایش انتخاب شدند. در سناریوی نخست خلبانان در منطقه ایستایی قرار گرفته اند و پس از مدتی که تنها به اندازه 55 دقیقه پرواز سوخت باقی است از خلبانان خواسته می شود تا از نشستن انصراف دهند و به منطقه ایستایی بروند. این سناریو از چند سانحه مشابه شبیه سازی شده است.
در سناریوی بعد هواپیما ارتفاع پروازی اش ادامه می دهد و به خاطر شرایط آب و هوایی (توفان) هواپیما اندکی از مسیرش منحرف می گردد. سامانه پیتوت دچار یخ زدگی می شود. در این حالت خلبانان با همان شرایطی که خلبانان پرواز شماره 447 شرکت هواپیمایی ایرفرانس در فراز اقیانوس اطلس روبرو شده بودند روبرو می شوند.
در هر دو سناریو خلبانان از یک تا پنج امتیاز بندی می شوند. یک به این معنی است که سقوط کرده اند و پنج به معنی عملکرد بسیار خوب و برجسته می باشد. پس از بررسی های انجام شده به وسیله سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده حد متوسط کارایی خلبانان برای دریافت گواهی خلبانی حمل و نقل هوایی(ATPL) 3 می باشد.
در این آزمایش از 20 گروه استفاده شده است (هر گروه شامل یک خلبان و یک کمک خلبان می شود) یازده گروه آزمایش شگفت زدگی دیده اند و 9 گروه دیگر هیچ آموزشی در این باره نداشته اند.
گروه آموزش ندیده 60/2 امتیاز کسب کردند که با هفت دهم انحراف از استاندارد هواپیمایی کشوری ایالات متحده همراه بود. آموزش دیده ها 7/3 امتیاز دریافت کردند که با 82صدم انحراف از استاندارد همراه بود.
همه گروه ها توانستند کنترل هواپیما را به دست بگیرند. هیچ کدام از موارد به سانحه نیانجامید. نکته شاخص این آزمایش ها تفاوت واکنش های خلبانان دوره دیده و خلبانان دوره ندیده بود (منظور دوره آموزش مقابله با شگفت زدگی است) خلبانان دوره ندیده نخست تصمیم های نامناسب و اشتباه می گیرند. به نظر می رسد که در اثر همین اشتباه کارایی خلبانان و هم چنین شرایط حاکم بر پرواز خیلی زود کاهش می یابد هم تصمیم گیری در ارتفاع پایین تر از حساسیت بیشتری برخوردار است.
در این زمان مدیریت زمان نقش بسیار مهمی دارد. بنابراین آموزش های شگفت زدگی می تواند مدیریت زمان خلبانان را بهبود بخشد و در نتیجه کارایی آنها را افزایش دهد.
البته این آموزش ها برای از بین بردن پدیده شگفت زدگی طراحی نشده است. در حقیقت می توان گفت که پدیده شگفت زدگی همواره وجود دارد و از بین نمی رود ولی می توان زمان سپری شده بین شگفت زدگی و اقداماتی را که برای مقابله با شرایط غیرعادی صورت می گیرد کاهش داد.
در حقیقت این آموزش ها به همان 30 ثانیه نخستی متمرکز می شود که باید تصمیم گیری درستی صورت بگیرد.