خطوط هوایی در حال برداشتن گام‌های بزرگی برای سبزتر شدن هستند، حتی اگر تلاش‌ آن‌ها مورد قدردانی قرار نگیرد. هیچ راه گریزی از واقعیت جدید وجود ندارد. خطوط هوایی باید در آینده سبز مشارکت کنند.
این امر بسیار فراتر از طرح کاهش کربن ایکائو تا 2050 است. تزریق سوخت‌های پایدار در هوانوردی نیاز به زیرساخت های سنگین دارد. پیشرانه های الکتریکی، هیبریدی و هیدروژنی نیز امیدوارکننده هستند ولی نقش دولت ها، فرودگاه ها، ارائه دهندگان خدمات ناوبری هوایی، شرکت های انرژی، سازندگان هواپیما و ارائه دهندگان موتور بسیار تعیین کننده است.
اشتباه نکنید؛ دستیابی به کربن صفر آسان نخواهد بود. هوانوردی نیز یک بخش "سخت کاهش" است که به سادگی نمی توان جایگزین هایی به صرفه برای سوخت جت در نظر گرفت. درست تر آن که به این زودی هیچ تسلایی در آسمان وجود نخواهد داشت.
به علاوه ، انتظار می‌رود که تقاضا برای سفرهای هوایی در دهه‌های آینده رشد قابل‌توجهی داشته باشد. فراموش نکنیم که پرواز یک ضرورت برای توسعه اقتصاد است. یاتا پیش‌بینی می‌کند در سال 2050 ده میلیارد نفر پرواز کنند، که به معنای کاهش 1.8 گیگاتن کربن در آن سال است. به عبارت دیگر، 21.2 گیگاتن کربن باید از هم اکنون تا سال 2050 کاهش یابد.
پایگاه داده پردازی سیریوم در این خصوص گزارش می دهد که ترجیح صنعت به جایگزینی هواپیماهای جدیدتر و پاک تر است. برای مثال، در ابتدای سال 2020 تنها 10751 ایرباس 320 نسل قبل فعال بودند ولی امروز این عدد به دلیل تمایل به ناوگان تمیزتر و سبزتر22 درصد کاهش داشته است.
در مقابل، تعداد ایرباس 320 نئو ها از ابتدای سال 2020 تا کنون 54 درصد افزایش داشته است. داده ها روندهای مشابهی را در فضای پهن پیکرها نیز نشان می دهد که نمونه آن کاهش 22 درصدی در بوئینگ 777 است، اما در جدول می بینید که هیچ تغییری برای بوئینگ 878 به وجود نیامده است.
ولی آیا ملاحظات زیست محیطی تنها انگیزه این استراتژی تهاجمی نوسازی ناوگان است؟ و یا سرمایه گذاری در هواپیماهای جدید و کم مصرف یک ضرورت جهانی است؟
باید اعتراف کرد که در حال حاضر برخی از رژیم‌های نظارتی و مالیاتی، پرواز هواپیماهای قدیمی را گران‌تر کرده اند. برخی از فرودگاه های اروپا نیز به سمت مدل های جدید شارژ خطوط هوایی بر اساس انتشار کربن به جای وزن هواپیما حرکت می کنند.

در دهه‌های 1980 و 1990 که سوخت با قیمت های ارزان عرضه می شد ؛ شرکت های هواپیمایی به طور معمول هواپیماهای قدیمی تر خریداری می کردند ولی به تدریج نگرش ها تغییر کرد و تقاضا برای هواپیماهای جدید حتی در زمان بحران بازار نفت در اواسط دهه 2010 شدیدتر شد.
با شروع همه گیری کرونا و سقوط قیمت نفت و تقاضای سفر هوایی ؛ شرکت‌های هواپیمایی به تجدید نظر در برنامه‌های نوسازی ناوگان خود فکر کردند. تعویق سفارش؟ بله. اما لغو سفارش؟ خیر.
خرید هواپیماهای قدیمی تر؟ خیر. بازنشستگی ناوگان قدیمی با آگاهی از معایب زیست‌محیطی ؟ بله.
در اروپا، جایی که قطارهای سریع السیر اغلب جایگزین مناسبی برای سفرهای هوایی هستند، دولت ها و افکار عمومی نیز خطوط هوایی را تحت فشار قرار دادند تا شبکه های کوتاه برد خود را کاهش دهند.
آگاهی زیست‌محیطی به‌ویژه در منطقه اسکاندیناوی قوی است. همین امر سبب شد تا تعداد پروازهای داخلی در سوئد از سال 2016 تا 2019 هفده درصد کاهش یابد.
روابط عمومی انجمن شرکتهای هواپیمایی و هلیکوپتری